W latach 1909 – 14 na południe od dotychczasowego dworca wybudowano nowy, duży węzeł
kolejowy sięgający ul. Zadole, z licznymi torami stacyjnymi, nastawnią, parowozownią z obrotnicą 19 i
halą o czterech stanowiskach dla lokomotyw, i dwu niezadaszonych po wschodniej stronie hali, wieżą
ciśnień zasilaną z dwu własnych ujęć wody: na Ślepiotce i Kłodnicy, budynkiem ekspedycji towarowej
przy ul. Kolejowej, wagą, zasiekiem na węgiel dla parowozów i urządzeniem załadowczym. Wobec
takiej lokalizacji nowej stacji zlikwidowano kolidujący z ruchem tor do Murcek, przesuwając jego
wylot z Ligoty na południe w rejon ul. Zadole, skąd podwójnym łukiem „S” przez Ochojec osiągał stara
trasę przy końcu teraźniejszej ul. Kolejowej. Zmianę tą obrazuje sztabowa mapa z roku ok. 1916, na
której w punkcie przecięcia zlikwidowanego już fragment torów z drogą Brynów – Ochojec –
Piotrowice (ul. Gen. Z.W. Jankiego) widnieje jeszcze posterunek drożnika przejazdowego.
Zlikwidowano wówczas także bocznicę wapiennika, jak również przesunięto ku wschodowi wylot linii
do Mikołowa, na skutek czego trzeba było wybudować nowy most przez Ślepiotkę oraz usypać nasyp
na dwa tory przecinający dolinę rzeczki, gdyż w tym samym czasie budowano nową linię z Ligoty do
Tychów przez Podlesie. Jej otwarcia dokonano 2 listopada 1912 r. Od północy do nowej stacji
doprowadzono dwa tory z Katowic, bocznicę kopalni „Wujek”, tor wyciągowy oraz tor linii z Gliwic
(drugi dobudowano w 1958 r). Natomiast z południowej strony stacji wychodziły dwa tory: jeden do
Murcek, drugi do Mikołowa. Co ciekawe, nowa linia Ligota – Podlesie – Tychy odgałęziała się od linii
mikołowskiej już za ul. Zadole w kierunku Piotrowic, a więc praktycznie poza obrębem stacji.
Zmieniono to dopiero w latach 1940-43, gdy dobudowano drugi tor tej linii. Na nowej stacji
wzniesiono także okazały budynek dworca z dużym holem, kasami biletowymi, przechowalnią
bagażu, poczekalnią – bufetem dla pasażerów z biletami 1 i 2 klasy i oddzielną dla podróżnych 3 klasy,
dwoma peronami I prowadzącym do nich tunelem. Od południowej strony z budynkiem dworca
złączono segment mieszkalny, zaś po północnej ulokowano w ogrodzie oddzielny budynek mieszkalny
dla kierownictwa stacji. Na nowym węźle prowadzono rozrząd wagonów i zestawianie pociągów
towarowych. W latach II wojny i czasie późniejszym, niemal do lat 80, rozrząd wagonów był
całodobowy; od strony południowej – z toru wyciągowego i górki rozrządowej, po stronie północnej –
z toru wyciągowego poprzez odrzut wagonów.
Jan i Stanisław Witaszkowie