Ruch osadniczy na terenie Ligoty rozpoczął się najprawdopodobniej po 1680 roku. Możemy tak sądzić, gdyż w dokumentach z 1701 roku odnotowano istnienie wsi Ligota – de villa Lgotha. Działo się to w czasach, gdy na zamku w Pszczynie rządził pan pszczyński Baltazar Adam Promnitz.
Wiemy dziś, że wieś przyjęła wówczas charakter bardziej chałupniczy niż zagrodniczy. Być może było to spowodowane słabymi jakościowo glebami. W 1718 roku zanotowano w Ligocie bytność dwunastu chałupników. Wśród nich mógł być już gminny sołtys, ponieważ na początku XVIII wieku Ligota uzyskała status samodzielnej gminy. Sołtys, wybierany przez zarząd dominium dóbr pszczyńskich, reprezentował wieś wobec jej właścicieli. Pośród mieszkańców ówczesnej Ligoty znajdowali się także rzemieślnicy. Zachowała się wzmianka w urbarzu dóbr pszczyńskich z 1720 roku, dzięki której wiemy, że niejaki Walek Kołodziej zobowiązany jest corocznie dostarczać na dwór pszczyński nowy wóz wartości dwóch talarów i opłacić czynsz w wysokości trzech talarów.
Wiadomo również, że w następnych latach stopniowo wzrastała liczba chałupników. W 1740 roku było ich dwudziestu trzech, a pod koniec XVIII wieku odnotowano, że jest ich w Ligocie dwudziestu dziewięciu. Warto jednak dodać, że w XVIII wieku, przez około kilkadziesiąt lat, podając liczbę mieszkańców Ligoty wliczano osoby zamieszkujące nowo powstałe chałupy w Kostuchnie. Praktykę tę potwierdza uwaga, którą naniesiono w 1733 roku w trakcie prac przygotowawczych do wydania mapy księstwa pszczyńskiego: „Ligota (w oryginale pisana-Oelgutt): graniczy dookoła z lasami hrabiowskimi. Do tego należą także nowo zbudowane chałupy w Kostuchnie, leżące między Piotrowicami a lasami hrabiowskimi”.