Dopiero wykaz kolejowych punktów eksploatacyjnych na linii Racibórz – Katowice przy „Idahütte” –
pierwotna nazwa późniejszej „Idaweiche”, tj. Ligoty, wymienia „Ochojetzweiche” (rozjazd Ochojec)
prowadzący na prywatną bocznicę wapiennika. Jej lokalizację udało się ustalić dopiero na podstawie
mapy: „Topografia do mapy Górnośląskich złóż węgla kamiennego” z roku 1903. Bocznicę zaczynał
rozjazd ułożony przy posterunku drożnika przejazdowego na drodze z Brynowa przez Ochojec do
Piotrowic – obecnie ul. Gen. Z.W. Jankiego i jej skrzyżowania z ul. Kolejową, zaś kończyła się przy
wapiennikach w rejonie teraźniejszej ul. Wapiennej. Zatem jej wylot skierowany był w kierunku Murcek,
skąd wapiennik zaopatrywano w węgiel i gdzie zapewne wywożono część wypalanego wapna.
Dla podniesienia znaczenia Ligoty w ruchu kolejowym ważnym wydarzeniem było uruchomienie w 1868
r. linii: Tarnowskie Góry – Bytom – Chorzów Stary – Siemianowice Śl. –
Szopienice – Janów – Murcki – Tychy – Pszczyna – Dziedzice, wybudowaną przez „Koleje Prawego
Brzegu Odry”, pomijającą Katowice, zaś w Murckach bez połączenia z linią do Katowic, którą
przekraczała wiaduktem. Na krótkim odcinku w Murckach tory biegły równolegle, w niewielkiej od siebie
odległości i tam, pomiędzy torami, urządzono przystanek osobowy (Haltestelle Emanuelssegen), z
możliwością przesiadki pasażerów udających się z Katowic do Tychów bądź Pszczyny czy też za
granicę do cesarskich Dziedzic. Z czasem w miejscu przystanku powstała stacja, zaś tor linii z Katowic
na krótkim odcinku przełożono bardziej na południe, łącząc na stacji obydwie linie.
Jan i Stanisław Witaszkowie